چرا حریم شخصی در زندگی آنلاین مهم است؟
ما که کاری نمی‌کنیم، ما که چیزی برای پنهان کردن نداریم. بعضی، وقتی براشون از اهمیت «حریم شخصی» می‌گیم بهمون این‌ها رو می‌گن. اما چرا غلطه؟
من که چیزی برای پنهان کردن ندارم
وقتی از شنود غیرقانونی و نقض حریم شخصی آنلاین صحبت می‌شه (مثل کاری که سرویس‌های اطلاعاتی دولت آمریکا یا سایر دولت‌ها انجام می‌دن) یک عده استدلال می‌کنند که ما کاری نمی‌کنیم. چهار تا جوک و کلیپ برای هم می‌فرستیم. خب بیان ببینن. مگه چی می‌شه؟
این استدلال بر این پایه استوار شده که «چیزی برای پنهان کردن نداریم». در این پست کوتاه بر اساس گفته‌های کتاب Permanent Record از ادوارد اسنودن (کارمند سابق سیا و پیمانکار آژانس امنیت ملی آمریکا که جاسوسی گسترده NSA در دنیا رو افشا کرد) درباره دو دلیل صحبت می‌کنیم که چرا این استدلال اشتباهه.
اول. شما «امروز» چیزی برای پنهان کردن ندارید. اما فردا چطور؟ سال دیگه چطور؟ چرا باید بر اساس حس عدم نیاز به حریم شخصی در زندگی امروز، فکر کنیم که دیگه هیچ وقت بهش نیازی نداریم؟
دوم. اینکه چون «شما» با جاسوسی و دیده شدن عمق فعالیت زندگی آنلاین خودت مخالفتی نداری، یک «حق» از «جامعه» سلب بشه ضرر مستقیم و غیرمستقیم داره که متوجه خود شخص هم می‌شه. مثالی که اسنودن اینجا استفاده می‌کنه اینه که این حرف مثل این می‌مونه که بگیم چون من حرفی برای گفتن ندارم، به آزادی بیان هم اعتقادی ندارم و برام مهم نیست!
حق حریم شخصی دیگران
علاوه بر دو نکته بالا از اسنودن در رد بهانه «من که چیزی برای پنهان کردن ندارم» من هم مایلم یک نکته جانبی اضافه کنم. آنچه در زندگی آنلاین ما اتفاق می‌افته همیشه مربوط به خود ما نیست. اطلاعاتی که از زندگی شخصی منتشر می‌کنیم گاهی شامل دیگران هم می‌شه. پدر و مادری رو فرض کنید که تصاویر فرزندشون رو در اینستاگرام به صورت عمومی منتشر می‌کنند. تضمینی هست که این بچه که فردا بزرگ شد با عقاید والدینش همراه باشه و خوشش بیاد که زندگیش روی اینترنت باشه؟
قبل از پاسخ به سوال بالا، چند دقیقه به زندگی «بیژن» که کلیپ شیب بام ازش پخش شد و ترک تحصیل کرد فکر کنید. در موضوع نقض حریم شخصی حتی یک شوخی هم می‌تونه زندگی یک نفر رو زیر و رو کنه چه برسه به سهل‌انگاری و نادیده‌گرفتن حق خودمون و دیگران در حفظ حریم شخصی. آنچه که در ابتدای این مطلب گفتم بیشتر مربوط به حفظ حریم شخصی در فعالیت‌های روزانه و حفاظت در برابر شرکت‌ها/دولت‌های فضول بود اما این نکته آخر اینه که درسته ممکنه یک نفر علیرغم استدلال‌های مطرح شده در این نوشته، شخصاً به حریم شخصی آنلاین معتقد نباشه اما اگر به خاطر عدم اعتقادش، حریم شخصی یک نفر دیگه که باهاش به صورت آنلاین ارتباط گرفته نقض بشه چی؟