هوش مصنوعی و حماقت طبیعی
از کدوم بیشتر بترسیم؟ حماقت خودمون یا هوش ماشین ساخته خودمون؟
این جمله «من بیشتر از هوش مصنوعی از حماقت طبیعی می‌ترسم» رو نمی‌دونم کی گفته و شاید کار دکتر علی شریعتی یا پروفسور سمیعی باشه :)
اما دغدغه درستیه. چند روز پیش ویدئوهای بوستون داینامیکز از ربات «اطلس» رو روی یوتوب می‌دیدم. همینطور که ذکر خیر فیلترچی یوتوب بود، به این فکر می‌کردم که دیدن ویدئوهای بوستن داینامیکز همیشه جالب و در کنارش ترسناک بوده.
می‌دونیم که اون دموی بی‌نقصی که از کار ارائه می‌شه در همون اولین تلاش‌ها بدست نمیاد با این حال نسبت به پیشرفت ماشین‌ها حساسیم. گاهی وقت‌ها بابت اینکه حس می‌کنیم شغل ما رو تصاحب می‌کنند و گاهی به دلیل اینکه فکر می‌کنیم یک روز قیام ماشین‌ها نسل بشر رو از بین می‌بره یا همون وضعیت ترمیناتور طور :)
اما همونطور که در نوشته مربوط به ChatGPT گفتم این‌ها ابزارهایی هستند که ما ساختیم برای راحت کردن زندگی‌مون. برداشتن بار کارهای سخت و طولانی و طاقت فرسا و در نهایت تعالی بیشتر گونه خودمون.
دغدغه‌ها درستن اما لااقل فعلاً باید بیشتر حواس‌مون به خودمون باشه. ما انسان‌ها، خالقین بی‌رحمی هستیم. در این زمین، محیط زیست مشترک با سایر موجودات رو تصاحب و در مواردی نابود کردیم. حتی به خودمون هم رحم نمی‌کنیم. می‌جنگیم و می‌سوزونیم و می‌کشیم. قرن‌هاست چنین زندگی کردیم. نگاهی به ماشین‌های یک قرن اخیر بندازیم. اینطور نبوده که همه دستاوردهامون رو در جهت صلح و صفا به کار برده باشیم. هوش مصنوعی هنوز سلاح کشتار جمعی نساخته ولی حماقت طبیعی ساخته.
حتی همین ربات «اطلس» بوستن داینامیکز حتی روزی که به عنوان سرباز استفاده بشه باید بیشتر نگران دستورات فرمانده انسانی‌اش بود. نظر شما چیه؟