برده‌های صفحه نمایش

خب من که کارم اساساً با صفحه نمایش عجین شده یعنی صبح به صبح، بین خطوط کدی که توی صفحه نمایش می‌بینیم در حال گفتگو با ماشین‌ها برای انجام کارهای انسان‌ها هستم. به جز این مثل بسیاری از مردم، صفحه نمایش بخشی از روند زندگی من هم شده. موقع گوش کردن به پادکست،‌ ارسال پیامک،‌ کتاب خوندن،‌ جستجوی وب، تماشای یوتوب در تلویزیون و امثالهم با نوعی از صفحه نمایش کار می‌کنم. این هم مثل انواع دیگه وابستگی‌های افراطی خوب نیست.

تفریح/سرگرمی بدون صفحه نمایش

اگر شغل یا سبک زندگی شما طوریه که تفریح و سرگرمی (hobby) بدون نیاز به صفحه نمایش به اندازه کافی دارین،‌ لازم نیست بقیه این پست رو بخونید، همچنین تبریک و سنگر رو حفظ کنید :)

اما اگر به واسطه شغل یا درگیر قلاب (hook) فناوری شدین وقتشه فکری به حال این قضیه بکنیم. مساله اینجا فقط محدود کردن Screen Time نیست. مهم اینه که «جایگزین» برای اون زمانی که از Screen Time کم می‌شه یک Screen دیگه نباشه!

مثلاً اینطور نباشه که کمتر از گوشی استفاده کنیم و به جاش بریم سراغ تلویزیون. همینجا بگم که «کیندل» عزیز رو هم یک Screen تصور می‌کنم و گرچه کتاب خوندن، می‌تونه یک تفریح یا سرگرمی خوب و مفید باشه و صفحه نمایش کیندل متفاوت از بقیه صفحه نمایش‌هاست ولی بازم صفحه نمایشه.

اون تفریح و سرگرمی که جایگزین صفحه نمایش می‌کنین،‌ می‌تونه فردی یا جمعی باشه. مثلاً آشپزی یا board game یا هر چیز دیگه‌ای که ما رو از اون صفحه نمایش کوفتی جدا کنه.

از زنجیر اربابان فناوری رها باشید دوستان عزیزم :)