هر روز، یک عمر کوچک

ایده توجه به «حال» به جای گذشته و آینده ایده جدیدی نیست. قرن‌هاست Carpe diem رو می‌دونیم ولی چطور بهش نگاه می‌کنیم؟ یعنی این دم رو چطور باید غمنیت دونست؟ اصلاً چه طرز فکر (mindset) باعث می‌شه به «حال» توجه بیشتری بکنیم؟

یک بار جایی از James Clear خوندم که «روز» رو به «عمری کوچک» تشبیه و می‌گفت «امروز» خوب زندگی کنیم. واقعاً به دلم نشست و برای همین بود که جایی از یادداشت‌ها نگهش داشتم.

Each day is a small lifetime. Live a good life today.

واقعاً اگر امروز «همه عمر» ما باشه چرا «قصه درد رو برای فردا نگذاریم؟» و امروز این عمر کوچک خودمون رو به خوبی طی نکنیم؟ آخرِ روز، صرفنظر از همه غم‌ها و بی‌عدالتی‌های روزگار، چه حسی بالاتر از اینه که عمر کوچک خودمون رو صرف زندگی خوبی کرده باشیم؟

البته که «خوب» تعریف یکسانی برای همه نداره ولی اون حس رضایت آخر روز احتمالاً برای همه مزه یکسانی داره. ساختن دنیای کوچک خوب در عمر کوچک یک روزه کاری است که احتمالاً از بعضی از ما ساخته است. کنار هم باشیم و دنیای کوچک خوب خودمون رو بزرگتر کنیم.

از خودم بخوام بگم: برای دانش آموزها،‌ برای آینده.