جمعه‌های ایمن: ۷۲ ساعت اول بعد فاجعه
نگاهی به اقلام مورد نیاز برای ۷۲ ساعت اول بعد فاجعه
همونطور که می‌دونید جمعه‌ها در نوشته‌هایی زیر عنوان کلی «جمعه‌های ایمن» از موارد مرتبط با ایمنی در زندگی روزمره و زندگی دیجیتال می‌نویسم. چرا جمعه؟ چون جمعه‌ها در ایران تعطیله و فرصتی است برای رسیدگی به کارهای این چنینی.
اولین نوشته «جمعه‌های ایمن» به یادآوری نوشته‌ای که در سالگرد زلزله بم نوشتم اختصاص داشت و درخواست سه اقدام که همین امروز قابل انجام هستند و به افزایش آگاهی و ایمنی عمومی کمک می‌کنه.
در این مدت زلزله مرگبار ترکیه و سوریه رو داشتیم. چند ده هزار نفر کشته و کلی ویرانی. امروز هم می‌خوام در مورد فجایع طبیعی صحبت کنم و یکی دیگه از نوشته‌های قبلی رو یادآوری کنم. در پایان البته عینک واقع‌بینی رو هم استفاده می‌کنیم.
۷۲ ساعت اول فاجعه
یک فاجعه رخ داده: سیل، زلزله، آتش‌سوزی یا هر چیز دیگه و شما منتظر کمک هستید. اما کمک هنوز نیامده و معلوم هم نیست که کی نوبت شما بشه. شوک و استرس بعد فاجعه به تدریج با افت قند خون و دما و گرسنگی و تشنگی ترکیب می‌شه و شرایط رو بدتر می‌کنه.
قبلاً در نوشته «کوله بقا» نوشتم که:
در چند ثانیه یا چند دقیقه و در پی یک حادثه طبیعی مثل زلزله یا سیل ممکنه زندگی ما کاملاً عوض بشه. وقتی یک حادثه طبیعی رخ می‌ده بسته به عمق فاجعه، تا وقتی اولین گروه امدادی به شما برسند از چند ساعت تا چند روز ممکنه طول بکشه. در جریان بعضی از حوادث طبیعی مثل زلزله به دلیل نشت گاز انفجار رخ می‌ده و ممکنه بعضی از مسیرها به روی خودروهای امدادی بسته بشه. بسته به فشردگی جمعیت در محل حادثه (زندگی آپارتمان شهری) ممکنه نیروهای امدادی یا منابع کافی (دارو و غذا و آب) به اندازه کافی برای رسیدگی به حادثه‌دیدگان وجود نداشته باشه.
امروز در این جمعه ایمن می‌خوام که به ساختن یک کوله بقا فکر کنید. توی نوشته‌ای که بالا لینکش رو گذاشتم در مورد محتویاتش نوشتم اما اگر می‌خواهید از منابع رسمی‌تر استفاده کنید این چک لیست FEMA رو ببینید. این لیست بر اساس ساخت یک کیت ۷۲ ساعته است و مثلاً توصیه می‌کنه به ازای هر نفر یک گالن آب در روز داشته باشید (برای نوشیدن و نظافت) و غذا و سایر موارد.
ساختن یک کوله بقا شاید در یک جمعه امکان‌پذیر نباشه، هر چقدرش رو که دارید بسازید و بقیه رو لیست کنید و به تدریج اضافه کنید.
روی دیگر ۷۲ ساعت اول فاجعه
داشتن کوله بقا، فقط برای آرامش خاطر نیست یک ضرورت اجتماعی است. آماده بودن برای فجایع طبیعی و وقایع مختلف خوبه اما نیاز به فکر و برنامه‌ریزی دولتی هم داره. من دو تا گزارش از DW دیدم درباره دو رویکرد مختلف در دو کشور امریکا و سوئد.
قبل از اینکه به اون دو گزارش و تفاوت دیدگاه‌ها بپردازم، لازمه عینک واقع‌بینی رو امتحان کنیم:
- ممکنه اصلاً فرصت استفاده از کوله بقا رو پیدا نکنیم (همه چیز در چند ثانیه تمام بشه)
- حتی اگر خوش‌شانس باشیم و از فاجعه اصلی بیایم بیرون، با دنیایی مواجهیم که توش منابع به شدت محدود و تقاضا به شدت بالاست. چقدر طول می‌کشه که یکی که هنوز کمکی بهش نرسیده برای یک بطری آب یا کمی غذا دست به خشونت بزنه؟
برگردیم به دیدگاه مردم در اون ۲ گزارش DW. توی گزارش از امریکا، ما با مردمی مواجهیم که خودشون رو به شدت آماده می‌کنند: غذا، آب، اسلحه. و به خصوص اسلحه برای دفاع و برای مراقبت از منابعی که آماده می‌کنند. عده‌ای زمین‌هایی رو تهیه می‌کنند و حق عضویت می‌گیرند برای اون آخرالزمانی که توش کسی به کسی رحم نمی‌کنه تا پناهگاه کوچک خودشون رو داشته باشند که حتی برج دیدبانی هم داره :)
با کسب و کاری آشنا می‌شیم که کارش ساختن باکس‌های فلزی برای پناهگاه شخصی است. این یک مدل نگاه به مساله است.
در سوئد اما با واقع‌بینی درباره امکان بروز جنگ با روسیه (بعد حمله روسیه به اوکراین) آموزش رو از مدارس شروع کردند. سیستم پناهگاه‌های عمومی رو به صورت مرتب چک می‌کنند. البته که پناهگاه خصوصی هم هست که لابد از دولتی‌ها بهتره و امکانات رفاهی بیشتری داره ولی خب مردم در این mindset هستند که باید آماده باشیم. چه به لحاظ نظامی و چه به لحاظ شهروندی. در بخش شهروندی با خانواده‌ای آشنا می‌شیم که با بچه‌ها اقدامات لازم رو به صورت شفاهی و عملی تمرین می‌کنند و با شهروندانی که می‌رن تا یاد بگیرن چطوری به صورت جمعی می‌تونن با خطرها مقابله کنند و به هم یاد می‌دن و حتی تجربیات کرد فرار کرده از دست داعش رو هم می‌شنوند.
این دو گزارش رو اگر فرصت و علاقه داشتید چک کنید. من می‌دونم در دنیای واقعی شرایط خیلی متفاوته ولی ما باید بتونیم ذهنیت «آمادگی» رو حداقل در خودمون و اطرافیان‌مون داشته باشیم و در موردش صحبت کنیم. در پایان تاکید می‌کنم که متوجهم شرایط اقتصادی فعلی به بسیاری اجازه این رو نمی‌ده که حتی به این موضوعات فکر کنند چه برسه به اینکه بخوان اقدامی در جهتش انجام بدن. غمی نداشته باشین. من محبت مردم رو در فجایع قبلی در کشورمون از نزدیک دیدم و امیدوارم بتونیم همیشه کنار هم بمونیم و به هم در شرایط سخت کمک کنیم. جز هم کسی رو نداریم.